Witold Franciszek Gadowski, urodzony 4 listopada 1964 roku w malowniczym Zakopanem, to postać znana w polskim świecie medialnym jako dziennikarz, publicysta, pisarz oraz poeta. Jego różnorodne zainteresowania i umiejętności sprawiły, że stał się ważnym głosem w wielu dziedzinach.
Życiorys
Witold Gadowski, urodzony 4 listopada 1964 roku, jest synem Franciszka. Jego przodkowie mają bogate i zasłużone historie – dziadek Franciszek Gadowski, urodzony w 1898 roku, służył jako major w Wojsku Polskim II RP i zmarł tragicznie 23 września 1939 roku we Lwowie. Ojciec, również Franciszek, żyjący w latach 1935–1992, przeszedł przez dramatyczne wydarzenia, jako że w 1940 roku został wywieziony w głąb ZSRR, a w czasach PRL pełnił funkcję oficera Wojsk Ochrony Pogranicza, pozostając jednocześnie członkiem PZPR od 1955 roku.
Ukończył studia z zakresu psychologii na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 80. XX wieku angażował się w działalność Niezależnego Zrzeszenia Studentów, będąc także jednym z twórców podziemnego klubu politycznego „Okop”. Gadowski jest również członkiem założycielskim Małopolskiego Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”. Jako dziennikarz współpracował z „Czasem Krakowskim” i był jednym z reporterów „Gazety Polskiej”. W latach 90. XX wieku zyskał reputację jako korespondent wojenny na Bałkanach, organizując również konwoje z pomocą dla ofiar wojny w Kosowie.
W 1991 roku brał udział w wyborach do Sejmu RP z list Porozumienia Obywatelskiego Centrum, a dwa lata późniejł z listy Ruchu dla Rzeczypospolitej. Jego kariera rozkwitła w latach 2000–2002, kiedy to pełnił funkcję dyrektora Wydziału Informacji Urzędu Miasta Kraków oraz rzecznika prasowego Andrzeja Gołasia, ówczesnego prezydenta Krakowa (Andrzeja Gołasia).
Jako dziennikarz zdobył wieloletnie doświadczenie w telewizji TVN, gdzie pracował przy programie „Superwizjer”. Z kolei w latach 2007–2009 kierował krakowskim oddziałem Telewizji Polskiej. Gadowski jest także jednym z twórców popularnego widowiska publicystycznego „Cienie PRL-u”, które zadebiutowało na antenie TVP1 w 2008 roku, oraz Małopolskiej Nagrody Filmowej „Trzy Korony Małopolski” (edycja I – 2008, edycja II – 2009).
Do maja 2010 roku był związany z TVN w Krakowie. We współpracy z Przemysławem Wojciechowskim zrealizował cykl reportaży pt. „Tragarze śmierci”, który dotyczył współczesnego terroryzmu. Gadowski przeprowadził wywiady z wieloma znanymi postaciami, m.in. Iliczem Ramirezem Sanchezem, znanym jako „Carlos”, oraz jego żoną. Tworzył również treści na temat powiązań Abu Nidala z Polską, a owocem tej pracy była współpraca przy książce pt. „Tragarze śmierci. Polskie związki ze światowym terroryzmem”, która ukazała się w kwietniu 2010 roku.
Po krótkim okresie pracy jako dyrektor TVP1 w 2010 roku, Gadowski rozpoczął karierę akademicką jako wykładowca reportażu na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II, dawniej Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie na kierunku dziennikarstwa i komunikacji społecznej.
W jego dorobku znajdują się opowiadania, wiersze oraz piosenki. Gadowski jest publicystą internetowym, piszącym na platformach takich jak Salon24 oraz stefczyk.info. Jego powieść „Wieża komunistów”, opublikowana w 2012 roku, jest drugą częścią tryptyku, z pierwszą częścią „Smak wojny” wydaną w 2013 roku. Jak podkreśla autor, seria ma się zakończyć aktualną narracją o Smoleńsku, co ma na celu zmierzenie się głównego bohatera z problemami współczesnymi.
Gadowski był krytykiem rządów koalicji PO-PSL, a także działalności politycznej prezydenta Krakowa Jacka Majchrowskiego. Na przestrzeni lat krytykował również Magdalenę Srokę, byłą prezes Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej (2015–2017). Od 2014 roku Gadowski prowadzi program publicystyczny na platformie YouTube, komentujący bieżące wydarzenia polityczne i społeczne w Polsce oraz na świecie.
Jego współpraca z czasopismem „Sieci” trwała od grudnia 2012 do 28 marca 2020 roku, a wśród jego projektów filmowych znajduje się też pierwszy w Polsce dokument o nielegalnym handlu organami ludzkimi, który powstał w współpracy z Maciejem Grabysą.
Od września 2016 roku Gadowski był autorem i gospodarzem programu „Łowca smoków” w TVP1, ale zakończył swoją współpracę z tą stacją w czerwcu 2017 na skutek konfliktu z ówczesnym prezesem TVP Jackiem Kurskim. Prowadził także audycję poranną w Radiu WNET oraz publikował analizy dotyczące islamskiego zagrożenia terroryzmem w katolickiej gazecie „Niedziela”. W ciągu ostatnich lat pełnił również rolę gospodarza programu „Komentarz dnia” w Polskim Radio PR 1.
W 2017 roku został wiceprezesem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. W kontekście pandemii COVID-19, zadeklarował się jako przeciwnik szczepień oraz obostrzeń zdrowotnych.
W 2022 roku objął członkostwo w Społecznym Komitecie Budowy Pomnika „Rzeź Wołyńska” w Domostawie. Natomiast 26 stycznia 2024 roku, wspólnie z publicystą i dziennikarzem Wojciechem Sumlińskim oraz liderem partii politycznej Polska Jest Jedna i prezydentem Siemianowic Śląskich Rafałem Piechem, powołał stowarzyszenie Ruch Obrony Polaków.
Nagrody
Witold Gadowski jest uznawanym dziennikarzem, który zdobył wiele prestiżowych nagród. Wśród jego osiągnięć znajduje się laureat nagrody Grand Press z 2004 roku, za co został doceniony w kategorii dziennikarstwo śledcze za materiały telewizyjne „Mafia paliwowa 1 i 2”. Współautorem tych prac był Przemysław Wojciechowski.
W 2006 roku, również z Przemysławem Wojciechowskim, uzyskał nominację do nagrody imienia Andrzeja Wojciechowskiego. Jako jeden z laureatów nagrody „Watergate”, przyznawanej przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich w dziedzinie dziennikarstwa śledczego, zdobył uznanie za reportaż „Gra o PZU”, którego współautorami byli Przemysław Wojciechowski i Jarosław Jabrzyk.
W 2008 roku po raz kolejny został odznaczony nagrodą „Watergate” za reportaż pt. „Rosyjska mafia, polski rząd i gaz”. W 2009 roku, Gadowski razem z Przemysławem Wojciechowskim zdobył Grand Prix na III Przeglądzie Telewizyjnych Reportaży Śledczych i Interwencyjnych „Ukryta Kamera” w Łodzi. Oprócz tego, nagrodzono go na przeglądzie „Bazar” w Poznaniu oraz w kategorii Dziennikarzy Małopolski za dziennikarstwo śledcze, obydwie nagrody przyznano wspólnie z Wojciechowskim.
W 2013 roku, wspólnie z Maciejem Grabysą, otrzymał międzynarodową nagrodę od International Organization for Migration podczas festiwalu filmowego w Kiszyniowie. W grudniu tego samego roku zdobył Grand Prix za reżyserię dla najlepszego polskiego filmu na międzynarodowym festiwalu filmowym Human Doc.
30 stycznia 2014 roku Gadowski został uhonorowany „Nagrodą im. Kazimierza Dziewanowskiego” za rok 2013, przyznaną przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich za film „Mitzvah”, nad którym współpracował z Maciejem Grabysą.
Pozostali ludzie w kategorii "Media i komunikacja":
Bertold Kittel | Teresa Bogucka | Janusz Zielonacki | Marzena Figiel Strzała | Bartłomiej Kuraś | Lesław Maleszka | Barbara Zientarska | Jan FijorOceń: Witold Gadowski