Tadeusz Kaczmarczyk

Jego przygoda z narciarstwem rozpoczęła się jeszcze przed II wojną światową, kiedy to zaczął trenować kombinację norweską oraz brał udział w skokach, biegach i zjazdach. Tadeusz Kaczmarczyk był dwanaście razy Akademickim mistrzem Polski, a także zdobywał medale podczas mistrzostw świata studentów. Po wojnie zakończył studia na Akademii Górniczej-Hutniczej, a w 1949 roku w Szpindlerowym Młynie zdobył brązowy medal akademickich mistrzostw świata w skokach.

W roku 1955 Kaczmarczyk ukończył kurs trenerski, co otworzyło przed nim drzwi do pracy w zakopiańskiej CWKS Legia. Przez jedenaście lat, aż do 1966 roku, trenował polskich biegaczy narciarskich. Jego doświadczenie jako trenera biegów narciarskich zaowocowało udziałem w zimowych igrzyskach olimpijskich w Cortina d’Ampezzo w 1956 roku oraz w Innsbrucku w 1964 roku. Kaczmarczyk miał również przyjemność współpracować z Franciszkiem Groniem–Gąsienicą, który był pierwszym polskim medalistą Igrzysk Olimpijskich w sportach zimowych.

W 1966 roku zmienił specjalizację, stając się trenerem polskich kombinatorów norweskich. Jego zespoły, pomimo przynależności do światowej czołówki, nie mogły zdobyć medali na Igrzyskach Olimpijskich w Grenoble (1968), Sapporo (1972) i Innsbrucku (1976). W jedynym sukcesie podczas Mistrzostw Świata, brąz zdobył jedynie Stefan Hula w 1974 roku.

W końcu 1976 roku Kaczmarczyk zrezygnował z prowadzenia polskich kombinatorów norweskich i podjął pracę w austriackiej szkole w Stams, gdzie został szefem szkolenia kombinatorów. Pracując tam do kwietnia 1989 roku, osiągnął wiele sukcesów, które potwierdziły jego niezwykłe umiejętności i doświadczenie w pracy z młodymi sportowcami. Wychowankowie Kaczmarczyka zdominowali podium olimpijskie oraz mistrzostwa świata w kombinacji norweskiej, w szczególności na olimpiadzie w Calgary w 1988 roku.

Jego najbardziej znani podopieczni, tacy jak Hippolyt Kempf, Klaus Sulzenbacher i Andreas Schaad, zdobyli liczne medale i wyróżnienia, potwierdzając tym samym, że Kaczmarczyk był ważną postacią w historii kombinacji norweskiej:

• Hippolyt Kempf, Szwajcar, potrójny medalista igrzysk olimpijskich – złoto i srebro w Calgary 1988, brąz w 1994 r. w Lillehammer; srebrny medalista MŚ w Lahti 1989 roku; trzeci zawodnik pucharu świata w sezonach 1986/87 i 1988/1989,
• Klaus Sulzenbacher, Austriak, czterokrotny medalista igrzysk olimpijskich – srebro, brąz w Calgary 1988 roku, oraz dwa brązy 1992 roku w Albertville; złoto i srebro podczas Mistrzostw Świata w 1991 roku w Val di Fiemme; zdobywca pucharu świata w sezonach 1987/88 oraz 1989/90,
• Andreas Schaad, Szwajcar, podwójny medalista igrzysk olimpijskich – srebro i brąz w Calgary 1988 roku, wicemistrz świata z 1989 roku z Lahti; trzeci zawodnik Pucharu świata sezon 1987/88.

W 1989 roku Kaczmarczyk powrócił do Polski, ponownie obejmując stanowisko trenera polskich kombinatorów norweskich. Mimo to, wkrótce zrezygnował z tej roli z powodu braku perspektyw i powracających problemów, które go wcześniej zmusiły do odejścia z kadry.