Urszula Kenar

Kultura i sztuka

Urszula Kenar, urodzona w 1947 roku w urokliwym Zakopanem, jest uznaną polską scenografką teatralną, której twórczość przyczyniła się do wzbogacenia polskiego świata teatru.

Jej kreatywność oraz pasja do sztuki scenicznej odzwierciedlają się w licznych projektach, które zdobyły uznanie zarówno w kraju, jak i za granicą.

Życiorys

Urszula Kenar jest uznawana za znaczącą postać w polskiej scenografii. Jej genealogia sięga ojca, Antoniego Kenara, a matką była Halina Micińska. Warto również wspomnieć o jej przyrodniej siostrze, Annie Micińskiej. Po ukończeniu Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Zakopanem, specjalizując się w rzeźbie, kontynuowała swoją edukację w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Tam studiowała scenografię pod okiem Andrzeja Stopki oraz Wojciecha Krakowskiego. Dyplom uzyskała w roku 1973, co zamknęło jeden z rozdziałów w jej edukacyjnej podróży.

W tym samym roku, 1973, zadebiutowała jako scenograf w gdańskim Teatrze Wybrzeże, mając zaszczyt współpracować z reżyserem Ryszardem Majorem. Efektem tej współpracy była sztuka autorstwa Mirona Białoszewskiego zatytułowana „Teatr osobny”. Po tym znaczącym debiucie, artystka kontynuowała swoją karierę, współpracując z wieloma renomowanymi teatrami. Jej scenografie można było podziwiać w Teatrze Nowym w Poznaniu, w Teatrze Nowym w Łodzi, oraz w Teatrze Polskim we Wrocławiu.

Niepewność w branży nigdy jej nie zawiodła, a w roku 1983 związała się na stałe z Teatrem im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. Jej twórczość rozszerzała się również na scenografie dla Teatru Telewizji, gdzie jej prace były również doceniane. Co więcej, jest związana z Teatrem Starym w Krakowie, co stanowi ukoronowanie jej kariery jako jednej z czołowych scenografek w polskim teatrze.

Scenografie w Teatrze Starym

W Teatrze Starym miały miejsce różnorodne inscenizacje, które na trwałe wpisały się w historię polskiego teatru. Oto niektóre z nich:

  • – Biedni ludzie F. Dostojewskiego, adaptacja i reżyseria T. Bradecki, muzyka S. Radwan, 22.01.1983,
  • – Z życia glist P. O. Enquista, reżyseria K. Babicki, muzyka S. Radwan, 2.07.1983,
  • – Woyzeck G. Büchnera, reżyseria T. Bradecki, muzyka S. Radwan, 18.01.1986,
  • – Wiosna Narodów w Cichym ZakątkuA. Nowaczyńskiego, reżyseria T. Bradecki, muzyka S. Radwan, 7.02.1987,
  • – Zmiana P. Claudela, reżyseria M. Pasieczny, muzyka S. Radwan, 10.03.1990,
  • – Godzina kota P. O. Enquista, reżyseria M. Pasieczny, muzyka S. Radwan, 8.01.1991,
  • – Fantazy J. Słowackiego, reżyseria T. Bradecki, muzyka S. Radwan, 9.02.1991,
  • – Przerżnąć sprawę D. Mameta, reżyseria R. Scanlan, muzyka K. Szwajgier, 1.04.1992,
  • – Sonata Kreutzerowska L. Tołstoja, reżyseria M. Pasieczny, muzyka A. Zarycki, 13.03.1993,
  • – Jak wam się podoba W. Shakespeare’a, reżyseria T. Bradecki, muzyka S. Radwan, 12.12.1993,
  • – Cena A. Millera, reżyseria B. Wyszomirski, 14.01.1996,
  • – Gimpel głupek I. B. Singera, reżyseria K. Orzechowski, opracowanie muzyczne M. Mejza, 14.09.1996,
  • – Miarka za miarkę W. Shakespeare’a, reżyseria T. Bradecki, muzyka S. Radwan, 18.06.1998,
  • – Tomasz MannJ. Łukosza, reżyseria K. Orzechowski, opracowanie muzyczne M. Mejza, 9.04.1999,
  • – Kariera Artura Ui B. Brechta, reżyseria T. Bradecki, muz. S. Radwan, 20.11.1999,
  • – Przyjaciele odchodzą. Przesłanie z ostatniego peronu Wszechświata Z. Herberta, adaptacja i reżyseria T. Malak, muz. S. Radwan, 15.12.2001,
  • – Play Strindberg F. Dürrenmatta, reżyseria T. Bradecki, 14.03.2004.

Każda z tych produkcji przyniosła coś nowatorskiego, a ich różnorodność świadczy o bogactwie kulturalnym i artystycznym tego miejsca.

Nagrody

Urszula Kenar zdobyła uznanie w środowisku teatralnym, otrzymując liczne nagrody za swoje zaangażowanie w sztukę scenograficzną. Wśród wyróżnień można wymienić:

  • 1974 – nagroda III stopnia za scenografię do przedstawienia Teatr osobny Mirona Białoszewskiego, w reżyserii Ryszarda Majora, na 15. Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu,
  • 1980 – nagroda za scenografię do przedstawienia Koczowisko Tomasza Łubieńskiego, w reżyserii Tadeusza Minca, na 21. Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu,
  • 1986 – nagroda specjalna dla Tadeusza Bradeckiego, Urszuli Kenar i Stanisława Radwana za twórczą inspirację zespołu aktorskiego w przedstawieniu Woyzeck Georga Büchnera, w reżyserii Bradeckiego, na 26. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych,
  • 1987 – nagroda za scenografie do przedstawień Tadeusza Bradeckiego – Wiosny Ludów w cichym zakątku Adolfa Nowaczyńskiego ze Starego Teatru w Krakowie oraz Pana Jowialskiego Aleksandra Fredry z Teatru im. Jaracza w Łodzi, na 13. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych „Klasyka Polska”,
  • 1998 – nagroda za scenografię do przedstawienia Miarka za miarkę Szekspira, w reżyserii Tadeusza Bradeckiego, na 2. Ogólnopolskim Festiwalu Komedii „Talia” w Tarnowie.

Przypisy

  1. Urszula Kenar w bazie filmpolski.pl
  2. HalinaH. Micińska-Kenarowa HalinaH., Długi wdzięczności, CzesławC. Miłosz, PawełP. Kądziela (oprac.), JerzyJ. Timoszewicz, Warszawa: Biblioteka „Więzi”, 2003 r., ISBN 83-88032-64-X, OCLC 69571527.

Oceń: Urszula Kenar

★★★★★
Średnia ocena:4.47 Liczba ocen:15