Włodzimierz Czarniak

Czarniak był trzykrotnym mistrzem Polski w narciarstwie alpejskim – zdobył tytuł mistrza w slalomie gigant w 1958 roku oraz w slalomie i kombinacji w 1960 roku. Dodatkowo, jego talent pozwolił mu na zdobycie tytułów wicemistrza w kraju w zjeździe w 1958 roku oraz w slalomie gigancie w 1959 roku.

W 1956 roku, podczas Akademickich Mistrzostw Świata, Czarniak zdobył medale: złoty w zjeździe, srebrny w slalomie gigancie oraz brązowy w slalomie. To wydarzenie miało miejsce w Zakopanem, gdzie jego sukcesy były świętowane przez społeczność narciarską. Bardzo znaczące było jego zwycięstwo podczas Memoriału im. B. Czecha i H. Marusarzówny w zjeździe i kombinacji alpejskiej w tym samym roku.

Niestety, na igrzyskach olimpijskich w Cortina d’Ampezzo, Czarniak zajął dopiero 28. miejsce w slalomie gigancie. Mimo to, jego kariera sportowa była znacząca i pełna sukcesów, aż do dramatycznego zakończenia kariery w 1962 roku. Po ciężkim upadku podczas treningu biegu zjazdowego na mistrzostwach świata w narciarstwie alpejskim, zrezygnował z dalszych startów. W dwa lata później, w obliczu osobistych tragedii, popełnił samobójstwo.

Włodzimierz Czarniak został pochowany na Cmentarzu Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem (sektor L-III-43 i 44), gdzie jego pamięć zawsze będzie żywa.

Warto również wspomnieć o jego starszym bracie, Andrzeju Czarniaku, który także osiągnął sukcesy w narciarstwie alpejskim, startując na igrzyskach olimpijskich w 1952 roku.