Józef Marusarz

Józef Marusarz ukończył studia na Wydziale Architektury na Politechnice Krakowskiej, co łączyło jego pasję do sportu z miłością do architektury. Karierę narciarską rozpoczął w młodym wieku jako członek SN PTT, debiutując w zawodach narciarskich w wieku zaledwie 13 lat. Na samym początku jego przygody ze sportem, zajął 25. miejsce w biegu zjazdowym oraz 14. w kombinacji alpejskiej, co mogło zapowiadać jego przyszłe osiągnięcia.

Marusarz był nie tylko zdobywcą złotych medali mistrzostw Polski w zjeździe (1947), slalomie specjalnym (1947, 1948), slalomie gigancie (1951) i kombinacji alpejskiej (1947), ale również wicemistrzem w wielu konkurencjach, w tym w zjeździe (1950, 1954) oraz slalomie specjalnym (1946, 1953-1955).

Oprócz krajowych triumfów, jego sukcesy na arenie światowej również były znaczące. Józef Marusarz zdobył tytuły akademickiego mistrza świata w zjeździe oraz kombinacji alpejskiej w 1949 roku, a także slalomie gigancie w 1953 roku. W swojej sportowej karierze brał także udział w Memoriałach B. Czecha i H. Marusarza, gdzie odnosił liczne zwycięstwa.

W trakcie trzech startów olimpijskich, Marusarz zajął m.in. 35. miejsce w zjeździe i 31. w slalomie specjalnym podczas igrzysk w 1948 roku. W kolejnych igrzyskach (1952) zajął 43. miejsce w biegu zjazdowym oraz 48. w slalomie gigancie. Jego ostatni występ na olimpijskiej arenie miał miejsce w 1956 roku.

Po zakończeniu kariery sportowej w 1964 roku, Józef Marusarz podjął pracę w Biurze Planowania w Zakopanem. Przeniósł się za granicę, pracując jako architekt w Wiedniu i Kanadzie, a po powrocie do kraju przez rok pracował w Bielsku, zanim osiedlił się na stałe w Zakopanem.

Był synem Jędrzeja Marusarza, bratem Andrzeja Marusarza, a także stryjecznym bratem Stanisława Marusarza. Jego życie i osiągnięcia sportowe zostaną uhonorowane w sposób szczególny - został pochowany na Pęksowym Brzyzku, w kwaterze P-II-3.