Eugeniusz Strzeboński

---

Życiorys

Eugeniusz Strzeboński był osobą, która z pasją dedykowała się wspinaczce górskiej, zaczynając swoją przygodę w Tatrach już w 1947 roku. W tym czasie dokonał wielu znaczących osiągnięć, w tym pierwszych, udanych przejść na wymagających trasach. W szczególności można wymienić jego spektakularne zdobycze takie jak północno-wschodnia ściana Żółtej Ściany w 1949 roku, a także południowo-wschodnie żebro Buczynowej Strażnicy, które zdobył w 1951 roku. Poza tym, w zimie 1949 roku zdobył północno-wschodnią ścianę Hińczowej Turni, a także w 1952 roku wspiął się na północną ścianę wschodniego wierzchołka Giewontu oraz północno-wschodnią ścianę Krzesanicy, która miała miejsce w 1961 roku.

Jego działalność nie ograniczała się tylko do Tatr. Brał on czynny udział w wyprawach w Alpy, Kaukaz oraz w góry Rumunii, Bułgarii i Grecji, gdzie miał zaszczyt zdobyć m.in. Olimp. W latach 1948–1950 zdobył uprawnienia przewodnika tatrzańskiego wszystkich klas, a także mocno angażował się w funkcjonowanie zakopiańskiego Koła Przewodników Tatrzańskich. Od 1949 roku rozpoczął szkolenie nowych przewodników, a w 1961 roku wszedł w skład komisji egzaminacyjnej dla przewodników tatrzańskich.

W 1949 roku dołączył do Klubu Wysokogórskiego, a w 1955 roku został instruktorem taternictwa, awansując na stanowisko starszego instruktora do 1961 roku, kiedy to także zdobył kwalifikacje w taternictwie jaskiniowym. Oprócz tego, posiadał uprawnienia instruktorskie w Polskim Związku Narciarskim, co znaczyło dodatkowy krok w jego karierze jako edukatora i lidera.

W roku 1948 Eugeniusz wstąpił do Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, które później przekształciło się w Grupę Tatrzańską GOPR. Był także instruktorem ratownictwa górskiego od 1950 roku. W przestrzeni swojego działania na rzecz ratownictwa, Strzeboński został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi w 1955 roku, jako uznanie jego wielkiego wkładu. Dwukrotnie pełnił rolę kierownika Grupy Tatrzańskiej GOPR: w latach 1960-1964 i po raz drugi od kwietnia do września 1972 roku, biorąc udział w ponad pięciuset akcjach ratowniczych.

Niestety, jego życie tragicznie zakończyło się podczas jednej z akcji ratunkowych w Dolinie za Mnichem, gdzie zmarł na zawał serca. Po jego śmierci, został pochowany na Nowym Cmentarzu w Zakopanem (kw. L1-4-5). W hołdzie dla jego zasług jego imię upamiętniono także na Tatrzańskim Cmentarzu Symbolicznym pod Osterwą.

---

Oceń: Eugeniusz Strzeboński

---