Stanisław Gąsienica Sobczak

Wywodził się z góralskiego rodu Gąsieniców Sobczaków, co niewątpliwie miało wpływ na jego twórczość. Po ukończeniu Szkoły Przemysłu Drzewnego w Zakopanem, kontynuował naukę w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie studiował pod kierunkiem znakomitych profesorów, takich jak Konstanty Laszczka i Józef Mehoffer. Po pewnym czasie spędzonym w Paryżu, powrócił do swojego rodzinnego miasta, gdzie zaangażował się aktywnie w życie artystyczne.

Był członkiem Towarzystwa „Sztuka Podhalańska” oraz brał udział w działaniach grupy artystycznej „Rzeźba” oraz „Modła”. W roku 1910 zasiadał w zarządzie Kółka Rolniczego. Od tego czasu, aż do wybuchu II wojny światowej, regularnie uczestniczył w wystawach zakopiańskich, gdzie prezentował swoje prace w dziedzinach malarstwa, rzeźby oraz ceramiki artystycznej.

Jego pracownia ceramiczna, mieszcząca się przy ul. Kościeliskiej 51, stała się miejscem spotkań wielu uznanych artystów, takich jak Leon Chwistek, Mieczysław Szczuka oraz Stanisław Ignacy Witkiewicz. Pracownia Gąsienicy Sobczaka była znana z produkcji ozdobnych dzbanków góralskich i ceramicznych statuetek, co było wówczas zjawiskiem stosunkowo rzadkim na Podhalu.

W 1913 roku zaprojektował lalki do pierwszej szopki zakopiańskiej, co również zasługuje na uznanie. W roku 1934 objął stanowisko radnego miejskiego, a w 1940 roku, po propozycji ze strony Niemców, został dyrektorem Szkoły Zawodowej Góralskiej Sztuki Ludowej (niem. Berufsfachschule für Goralische Volkskunst). Jednak po krótkim czasie zrezygnował, stając się zastępcą Jerzego (Jorga) Śliwki, gdzie również zajmował się sprawami artystyczno-regionalnymi aż do swojej śmierci w 1942 roku.

Na zakończenie, warto dodać, że Stanisław Gąsienica Sobczak został pochowany na Nowym Cmentarzu przy ulicy Nowotarskiej w Zakopanem, w kwaterze L-A-14, co jest symbolicznym zwieńczeniem jego twórczego życia oraz wkładu w góralską kulturę i sztukę.